گویش ابیانه

گویش ابیانه

گویش ابیانه یکی از گویشهای مرکزی ایران به شمار می رود که  مانند دیگر گویش های مرکزی دارای ویژگی های منحصر به فردآوایی ، صرفی (ساخت واژه) و نحوی است و در حوزه واژگان نیز نسبت به فارسی معیار قابل بررسی است این گویش ریشه در پهلوی اشکانی دارد و عمده واژه های مورد استفاده ریشه اشکانی یا ساسانی را داراست .  گویش ابیانه مانند دیگر گویش های ایرانی همیشه مورد توجه خارجی ها بوده است پی یر لکوک در سال 1974 مقاله ای با عنوان گویش ابیانه ای به زبان فرانسه نوشته است . اشمیت و محققان خارجی دیگر نیز این مبحث  را از نظر دور نگه نداشتند و به آن پرداخته اند .

گویش ابیانه به لحاظ آوایی تمایزاتی نسبت به فارسی دارد  که از آن جمله می توان حضور همخوان ، واکه ها کنار همخوان و واکه های دیگر را نام برد . از دیگر ویژگیهای قابل توجه این گویش نسبت به فارسی جایگاه تکیه است حذف آوای پایانی نیز از دیگر مشخصه های این گویش می باشد .

این گویش در سال 1388 و به شماره 49 در فهرست اثار ملی و ناملموس کشور به ثبت رسیده است .